De eerste dag van het derde semester ging Roxanne met vol goede moed en zin richting de universiteit. Alle moed en zin zakte alweer in haar schoenen toen ze de deur open deed en zag dat het met bakken naar beneden kwam. ‘Heb ik weer natuurlijk.’ Hopelijk bleef haar laptop droog, want een nieuwe kon ze niet betalen.
Doorweekt kwam Roxanne aan bij de universiteit en ze was eigenlijk ook nog maar net op tijd om de les bij te wonen. Hier betekent te laat is te laat en dan kom je er vervolgens niet meer in. Erg streng, maar zo hoort het ook. Tijdens de lessen trilde de mobiel van Roxanne de hele tijd, de enige die haar kon bellen waren haar ouders of Ye.
Na de les pakte Roxanne gelijk haar mobieltje en keek naar het schermpje van haar mobiel. 5 gemiste oproepen van ‘HUISBAAS’ en 1 smsje van ‘HUISBAAS’. Dit kon niet veel goed betekenen aangezien Roxanne al twee weken te laat was met de huur. ‘Roxanne, ik kom vanmiddag even langs. Ik krijg nog huur van de afgelopen maand. Gr’ Great, dat kon er ook nog wel even bij.
Als een speer vertrok Roxanne door de regen richting haar huisje, hoe moest ze dit nu in godsnaam oplossen? Het enige wat ze kon bedenken was vragen aan haar ouders of ze iets konden overmaken, maar dat zouden ze vast niet doen. Zoveel geld hadden hun zelf nu ook weer niet te spenderen.
Eenmaal thuis trok Roxanne haar doorweekte kleren uit en deed ze in de wasmachine. Het was te koud met die kleren rond te blijven lopen, dan zou ze ziek worden en daar had ze nou net geen tijd voor.
De nacht japon werd ook vervangen door een stukje goed gematched kleding, kuch, Roxanne had nu eenmaal niet zo veel stijl als andere Sims. Daar kon ze ook niks aan doen. Waar ze ook niks aan kon doen was het blijven piekeren over het geld wat ze ergens vandaan moest toveren voor haar huisbaas. Die overigens ook ieder moment op de stoep kon staan.
Na veel gepiekerd te hebben moest dat ene telefoontje naar huis toch gepleegd worden. Ze wist niet wie ze anders om geld zou moeten vragen, des noods was het maar een lening bij haar ouders.. Als ze hier maar kon blijven. Met veel tegenzin drukte Roxanne het telefoon nummer in van haar ouderlijk huis.
Al voorbereidend op een preek van haar moeder hield Roxanne de telefoon alvast ietsjes van haar hoofd af, zo zou haar gehoor niet beschadigd raken. ‘Huize Phan, met Lisanne.’ Ze had nog echt haar moeder aan de telefoon ook. ‘Hoi Mam, Roxanne hier. Hoe is het?’ Aan de andere kant bleef het even stil en begon haar moeder honderd uit te vertellen dingen zoals: Wanneer kom je weer een keer langs, hoe is het op de universiteit en ga zo maar door.
‘Maar mam, waarvoor ik belde.. Ik weet dat je me een preek gaat geven maar ik heb nu echt even je hulp nodig.’ Aan de andere kant bleef het stil, Roxanne’s moeder zag vast al iets aankomen. ‘Nou het zit zo, ik heb nog geen huisgenoot gevonden die hier wilt intrekken en nu zit ik dus met het probleem dat ik een beetje achter loop met de huur. Ik hou er helemaal niet van om geld aan jullie te vragen maar zouden jullie mij alstublieft willen helpen?’
Roxanne’s moeder zuchtte diep. ‘Roxie, leer toch eens vrienden maken en vervolgens pas z’n groot huis te huren maar goed, de preek zal ik je besparen. Ik zal je voor deze éne keer helpen, en dat is dan ook echt de laatste keer.. En je hoeft het geld niet terug te geven, maar weet wel dat je er volgende maand echt zelf voor staat.’
‘Ooh dankjewel mam. Dat is echt een pak van mijn hart.’
Wat koetjes en kalfjes gesprekjes later hing Roxanne op, er zakte gelijk een stuk last van haar schouders af. Ze kon hier gewoon blijven maar nu moest ze wel een huisgenoot in huis krijgen voor dat ze de nieuwe huur weer kreeg. Moest ze nou Ye vragen of toch een wild vreemden? Of misschien wel beiden, dat zou nog meer geld in het laatje schuiven. Zo werd het voor iedereen goedkoper..
Diezelfde middag kwam de huisbaas (Bazin) langs om het geld op te halen. Ze was helemaal niet boos maar wil wel voortaan weten wat er aan de hand is voordat ze moet gaan dreigen met ‘eruit zetten’. Als zij niks weet kan ze ook niet zeggen van: Oh doe maar een week later. Roxanne heeft het diep in haar oren geknoopt en bood haar excuses wel tien keer aan.
Diezelfde avond, nadat Roxanne zich helemaal vol had gegeten met een bak bami, sprak ze af met Ye in de koffie hut en nam ze een lekkere bagel als toetje. Want tsja, je leeft maar één keer en al dat lekkers is gewoon té lekker. Aan de telefoon had Roxanne al een klein beetje verteld wat er aan de hand was met de huur etc. ‘Maar echt Ye’ Zei Roxanne toen Ye terug kwam van de WC ‘Ik kon wel door de grond zakken. Gewoon mijn bloed eigen ouders om geld moeten vragen.. Dat deed ik voor het laatst toen ik 15 was!’
‘Jij hebt problemen met de huur en ik heb problemen met mijn huisgenoten. Sorry dat ik er over heen begin te praten Rox, maar ik wordt helemaal knetter van die meiden. Een gratis onderdak is dus ook echt niet alles. Misschien dat ik ook maar naar een huisje moet gaan kijken, het enige probleem hier wel is dat alles ontzettend duur is.’ Met een droog gezicht keek ik Ye aan, waarom bood ze dan zelf niet aan om bij mij in te trekken. ‘Nou, ik heb nog twee slaapkamers over die gevuld kunnen worden. Als je zin hebt kunnen wij misschien samen in één huis wonen?’
‘Dan laten we gewoon een slot op onze slaapkamer deuren maken zodat we ons af en toe toch nog kunnen afsluiten van elkaar, en zo heeft iedereen weer een beetje privacy. Er zitten ook twee badkamers in het huisje dus dan heeft ieder ook een eigen bad/douche. Plus we hebben beiden maar de helft van de totale huur prijs. ‘ Nadat ik het had over de helft van de huur prijs kwam er een glimlach op Ye haar gezicht. ‘Deal! Ieeeeeeeeeeep! Wanneer kan ik bij je intrekken!?’
Roxanne moest de enthousiaste Ye een beetje temmen aangezien ze nog steeds in een openbare ruimte zaten, maar ze was in ieder geval blij dat ze het eindelijk had durven vragen. Tenminste, het was meer een voorstel dan een vraag, maar dan nog was het een hele stap om het voor Ye haar neus neer te leggen. De twee dames bleven tot sluiting tijd zitten in het koffie huis, kletsend over het huis waar ze toch echt in gingen ‘samenwonen’ en waar ze binnenkort een groot feest moesten geven.
Het leven van Roxanne Phan 